Article épinglé

Affichage des articles dont le libellé est Xaime Quessada. Afficher tous les articles
Affichage des articles dont le libellé est Xaime Quessada. Afficher tous les articles

vendredi 28 novembre 2025

XAIME QUESSADA PORTO, LA PASIÓN POR EL ARTE I

Fuente: https://arelarte.blogspot.com/2013/06/xaime-quessada-porto-la-pasion-por-el.html

"Polo Miño", 1957
“Quessada Porto, un pintor verdadeiro, diante do que se poden acender tódalas chamas do amor e do odio e tódolos sentimentos, menos as frases e os paralelismos. A terrible metafísica do ser foille desvelada para sempre polas soidades da néboa e dos soles ourensáns máis alá da paisaxe”. RAMÓN OTERO PEDRAYO


“La pintura es una ventana abierta al mundo” 
Xaime Quessada

PRIMERAS OBRAS: ENTRE 1950 Y 1970
La obra pictórica de Quessada es enorme. Sorprende su capacidad creativa. Haré dos o tres entradas para mostrar las distintas etapas por las que pasó su obra.  Abarca distintas corrientes artísticas, desde el impresionismo, el arte abstracto, el figurativismo o el expresionismo. Es discípulo reconocido por Picasso. Investiga en las diversas vanguardias artísticas sin olvidar los conceptos más clásicos del arte.
"Todo aquilo que parece modernidade, para min non o é. Desta forma eu considérome un artista multiforme. Para min os dous maiores pintores multiformes de todos os tempos foron Goya e Picasso. Considérome un discípulo destes dous singulares artistas, pero non só destes dous...". Xaime Quessada.
"Aos 14 anos coñecin a Picasso e cambioume a vida. É un xenio. Eu definoo como o gran desertor porque cada día fai unha creación. O importante é que o home domine os estilos e non ao revés." X. Quessada
La influencia de Picasso tanto en las formas y colores como en el tema es muy clara. El propio Picasso llegó a afirmar:
"¡Venid, venid y ved!, por fin tengo un auténtico discípulo en España...PABLO PICASSO (Notre Dame de Vie, 1967. Francia)
"Arlequines", 1960
"Nai pobre", 1963
"Estío", 1960
Aínda que teña 22 anos este pintor, o seu cadro “Estío” seguirá exposto entre os grandes da pintura española do século XX”. CHUECA GOITIA, 1961
"A pombiña", 1963

"A ceguiña", 1963

"Cabeza de Chus", 1966

 "El dictador", 1962
“De esquerda a dereita, coma na lectura dun verso localizado dentro da súa tradición; desde a violencia do trazo ata o etéreo dos corpos que se disolven sen vida, ata a total permeabilidade da morte.. Transparencia da tea, pero tamén dos ollos que perderon, como o resto da figura, a harmonía, planetas desorbitados que aceptan o seu senrumbo na estraña violencia da duplicidade repetida no xogo cruel dos espellos. Un home abraza a súa amada xacente: o Amor sería o primeiro plano a pesar de que a morte confunde o vivo co outro, a pesar de que o Amor o era, éo, impulso cara á sabedoría. Unha patética nai aleita, nun aceno ritual, o seu fillo: o feito sacralízase na precisión das ausencias. Coma o simulacro de bailarina –a muller nos brazos do amado, triste arlequín, o home- a nai ignora se será posible continuar trala escena múltiple narrada en tres espacios pero na sincronía dos tres tempos.
(…) Destacando sobre o demais, o touro, o Minotauro centro os pés do cal transcorre atemporal a barbarie: o crucuficado.”
Mª FERNANDA SANTIAGO BOLAÑOS: “Contemplo “O dictador”, e penso na “arte comprometida” (artículo en “Quessada. Arte e compromiso”)

Se adentra también en el EXPRESIONISMO  


"Genocidio", 1964
"Holocausto", 1968












.


PAISAJES Y ABSTRACCIÓN

Estas fermosas e turbadoras paisaxes son tan exquisitas que parecen estar pintadas con po de ás de bolboretas”. EDUARDO BLANCO AMOR,1974
"Paisaxe telúrico", 1960

Ya en esta primera etapa de su obra se adentra en la pintura abstracta. A pesar de su compromiso con la realidad no huye de las últimas tendencias. Nunca dejó de experimentar nuevas formas de expresión y de reinterpretar a los grandes maestros.
"Grises", 1961
 "Abstracción en rojos", 1958

"Materia", 1961
“Siendo siempre él mismo, poseía una de las personalidades más vigorosas y polifacéticas que puedan imaginarse. Era tal su versatilidad que, gracias a él, recreamos la pintura flamenca, el muralismo mexicano, el Renacimiento, el surrealismo, la pasión de Goya, el realismo mágico, el naif, el pop-art y el pop-ficción, el constructivismo, la figuración esquemática, el minimalismo o el informalismo. DARÍO VILLANUEVA: Xaime Quessada, ciudadano de la cultura.

XAIME QUESSADA: "CUENTOS CRUELES"

 FUENTE: https://arelarte.blogspot.com/2013/05/xaime-quesada-cuentos-crueles.html



He recibido una nueva colaboración de "O Curioso Impertinente" sobre una obra literaria de Xaime Quessada: "Cuentos crueles" cuya portada está ilustrada por el propio autor. Resulta especialmente interesante la trayectoria de este magnífico y comprometido artista gallego cuya obra se desarrolla en diversos ámbitos, tanto en las artes plásticas -pintura, grabado, escultura- como en la literatura. Otras obras anteriores son: “La singular historia del Recristo de Baraña”, “Lucenza” y “El Olvido”.
“Cuentos crueles” se compone de cinco relatos: “Una noche en el Museo de Prado”, “Luzdivina”, “El Hombre de la Lluvia”, “El barquero” y “El Ataúdes”.
En su primer relato recrea un tema que ha seducido a varios escritores: el hacer revivir a los personajes de algunos cuadros en una noche de museo (Mújica Láinez, Zoe Valdés, Javier Sierra...).
Contraportada
BRUEGHEL: "El triunfo de la muerte", 1562
Transcribo literalmente esta colaboración para "Imágenes y palabras". La ilustraré con algunas de las obras que se citan.
"Este libro de Xaime Quessada, que podemos empezar a desfrutar dende a ilustración da portada, a cal, xunto coas ilustracións interiores son do propio pintor, compóñeno cinco contos dos cales o que nos interesa aquí é o primeiro deles UNA NOCHE EN EL MUSEO DEL PRADO. Como noutros libros xa comentados, a acción ten lugar no interior dun museu onde varias das personaxes dos lenzos materialízanse para, neste caso, levar a cabo unha requisitoria, esperpéntica e feroz, contra os desvaríos da arte nas últimas décadas, da arte e dos seus axentes: artistas, público, teóricos, galeristas, etc. E os críticos de arte, un deles cuio nome, Washington Serraller, e a cabeceira onde publica, EL TERRUÑO, son ben fáciles de descobrir, vai ser o "cabeza de turco" desta tremenda diatriba. 
Perseguido polas Gracias de Rubens ( "En aquel instante la gran sala se iluminó, al irrumpir gozosas, lozanas y dicharacheras las tres Gracias, seguidas de la Eva de Durero, la Venus de El Veronés y las irresistibles doncellas de la Bacanal de Poussin.


Todas ellas capitaneadas por la cimbreante y tremenda Maja desnuda de Goya.
GOYA: "La maja desnuda", 1795 - 1800
Y ya no hubo tregua. El pobre y desorbitado Manolo Serraller se negaba histérico a ver lo que estaba viendo."), acosado polos borrachos de Velázquez e os soldados franceses de Goya ("En consecuencia, los fusileros de Napoleón saltaron inmediatamente del lienzo y se llevaron a rastras al horrorizado director, volviendo otra vez al cuadro con aquel madrileño insolente para ponerlo entre las futuras víctimas de la montaña del Príncipe Pio" ) e derrubado e devourado, finalmente, polo monstruoso Saturno, tamén de Goya.
VELÁZQUEZ: "Los borrachos", 1629
GOYA: "El 3 de mayo  en Madrid", o "Los fusilamientos", 1814
GOYA: “Saturno devorando a su hijo”, 1820 - 1823
Quessada emprégase a fondo no seu ataque e arremete, con toda a incorrección política de que é capaz, contra un PSOE sen sustancia, contra a crítica de arte ensarillada e vendida, contra o mercantilismo do mundo da pintura e os artistas vacuos, e faino poñendo en boca do mesmísimo Francisco de Goya un par de peroratas demoedoras: 
"-Pero, ¿ cómo puede decir eso, si fueron ustedes siempre los grandes maniqueos y fariseos astutos ? Si, sí, venerable censor y lacayo. Fue toda esa mayoría de críticos, filósofos y teóricos, esos mismos sicarios al servicio ideológico de la sociedad capitalista, quienes en su metamorfosis mintieron y seguirán mintiendo ante la historia. Pues, si fue bien cierto que ese realismo socialista fue una basura, no lo fueron menos los movimientos que ocultaron y manipularon lo que ustedes estuvieron siempre glorificando en el siglo XX, desde el futurismo fascista al primer expresionismo, en el que figuraban muchos militantes nazis como Munch y los de la Bauhaus con Gropius a la cabeza. 
  ¿ Por qué ocultaron ustedes que hasta el mismo Kandinsky firmó manifiestos en París a favor de ese pintorzuelo llamado Adolfo Hitler ? ¿ Y qué me dice de ese prestidigitador y gran profeta de los resentidos, ese mediocre pintor y gran emperador de los teóricos que llamaban Marcel Duchamp, que con su objetualismo, con su Read-made degradó el arte para convertirlo en clónicos objetos escatológicos industriales en beneficio de toda esa plusvalía depredadora del arte del negocio ? Mas, sigamos con sus amigos ideólogos, los grandes apologistas de la sociedad de consumo como ese nuevo redentor del neocapitalismo, ese gran estratega del marketing, ese diosecillo del Pop-art y de la subcultura llamado Andy Warhol, el milpelucas exaltador de los mitos de la cultura capitalista." 

ou dándolle voz a unha personaxe da Extracción da pedra da tolemia de O Bosco: "(...) fíjese bien en El jardín de las delicias.

EL BOSCO: "El jardín de las delicias", 1480-1490
Le aseguro que ahí está toda la cosmovisión del mundo, todo el jeroglífico filosófico que estuvieron buscando ustedes, los teóricos tautológicos e invidentes, así como tantos críticos conceptuales y objetuales desde el suprematismo al Art Autre y, como no, los del concretismo a Fluxus. Esos infinitos pedantes son los mismos estrategas que en el pasado siglo XX, agrupados en mafias culturalistas y en nombre de la categoría del rechazo, sin duda provocado también por el ávido mercantilismo del arte, quisieron asesinar la realidad empírica y objetiva, degradándola burdamente a una representación mimética para monopolizar las formas inconmensurables de la belleza tan sólo con la clónica dimensión abstracta y decorativa. La decadencia creativa de la última mitad del siglo XX fue originada por ustedes con su reduccionismo estético, glorificando lo insignificante para silenciar lo trascendente en el arte." 

...e consegue un relato absorbente, barroco e plástico. 

Xaime Quessada é outro deses pintores que escribe co pincel ou escritor que pinta coas palabras. " La prosa de Quessada, dixo Darío Villanueva, rezuma pintura. Tanto en un plano puramente estilístico como en el semántico, por los temas o asuntos que toca. Su adjetivación actúa como pinceladas desde su misma primera página ..." 
UNA NOCHE EN EL MUSEO DEL PRADO é un espléndido festín que podemos coroar xogando ás adiviñas cos nomes que aboian ó longo do conto: Ángela Piastras de Aizpuro, Rosamunda Gestión de Baeza, Marilyn del Corral, Maximiliano del Bozal, ...

XAIME QUESSADA PORTO: ARTE Y COMPROMISO

FUENTE: https://arelarte.blogspot.com/2013/06/xaime-quessada-porto-arte-y-compromiso.html
"TORTURA POP-AMERICANA", 1968
En la pintura de Quessada además de apreciar una enorme variedad estilística, con numerosas referencias a grandes maestros de la Historia del Arte, se advierte un recorrido temático que va del lirismo al dramatismo más absoluto, de la complacencia en la belleza a la crudeza de unas imágenes que denuncian la crueldad del poder.
El artista llegó a implicarse en la política. Quessada fundó junto a Mendez Ferrín y Celso Emilio Ferreiro la Unión do Pobo Galego de Ourense. En 1968, abandonó la U.P.G. para ingresar en el Partido Comunista de Galicia. A la muerte de Franco, abandonó también el P.C. 

 "Terrorismo de estado",  2002
El arte como testimonio de la Historia
"Un día, sendo moi novo, e logo de abri-los ollos á realidade do mundo, o artista comprendeu que non podía ser un mero esteta, con ser tanto esa posibilidade, e decidiu loitar contra a inxustiza coa arma que posuía: o seu talento plástico. O esforzo, por intenso e continuado, é case que inabarcable. Os resultados, estarrecedores. De aí que a súa obra sexa referencia obrigada na historia sociopolítica contemporánea, tanto como da concreta da pintura. El é o que o pintor decidiu ser, ademáis de artista, algo para el irrenunciable, un home do seu tempo, namorado da liberdade, inimigo acérrimo da inxustiza, paladín da dignidade humana, por riba dos credos, sistemas, relixións.
Francisco Pablos. Catálogo, 1997-2000

"Palestina", 2002
Aunque muchas de sus obras tienen un claro sentido de denuncia política, el considera que por encima de todo reivindica la justicia y afirma:

Forma y contenido


“…Quessada responde ó retrato robot do artista que ó final do milenio segue a ser consciente da orixe das súas cadeas e de tódalas maneiras posibles de relativizalas, no país que acuñou o berro ¡Vivan as cadeas! Benvida sobre todo agora, ante a tentación rexeracionista do máis casposo retrogadismo, unha exposición que restablece a periódica necesidade de recuestiona-lo todo síndrome das cadeas”. MANUEL  VÁZQUEZ  MONTALBÁN, 2000 (Catálogo de la exposición en Barcelona: “Arte y compromiso”) 
La imagen frente al franquismo



Goya, Picasso o Bacon son clara referencia en la tendencia beligerante y comprometida de muchas de sus obras.

Durante la dictadura estuvo varias veces en prisiónen 1968 fue procesado por injurias al General Franco y al Tribunal de Orden Público (T.O.P.), siendo encerrado en Carabanchel.
"Los sótanos de la Gobernación", 1968


"A bandeira", 1969
"Protesta", 1976
Por los derechos humanos
Temas dramáticos relacionados con la pena de muerte y la tortura. Muestran la impotencia y el dolor del ser humano. Las figuras son anónimas, sufren, están solas, hundidas física y espiritualmente.





"Fundamentalismo islámico", 2002
Llega la democracia
En 1977 se celebran las primeras elecciones democráticas tras cuarenta años de dictadura. Comienza entonces la propaganda electoral. Quessada se implica de nuevo en la política y realiza una serie de carteles para el P.C. con un fuerte carácter simbólico.
Ya en democracia continua creando una serie de murales en los que se advierte su preocupación por el ser humano.